Naast het spelende kind hebben we ook allemaal een innerlijk kind in ons wat door onze ervaringen beschadigd is. Dit kind speelt een grote rol in hoe jij reageert op situaties.
Een innerlijk kind is een herinnering 'bevroren in de tijd'. Een herinnering die je op dat moment niet kon verwerken en dus ergens in je lichaam ligt opgeslagen, wachtend op het moment dat jij wel in staat bent om de ervaring te verwerken. Wanneer je in het dagelijks leven iets meemaakt wat grenst aan de herinnering van toen, wordt het innerlijk kind in jou wakker. Van af dat moment ben jij niet meer je volwassen zelf maar ben je weer het kindje van toen die iets meemaakt wat onveilig voelt. Je mogelijkheden qua denken blijven steken op een leeftijd waarin je de ervaring niet begreep. Je reactie zal dan ook weer het zelfde zijn als toen.
Wanneer je zorg draagt voor kinderen, ontwaken er veel herinneringen uit jouw eigen jeugd. Herinneringen die warm en mooi zijn, maar ook herinneringen waarin je je eenzaam en onbegrepen hebt gevoeld. Jouw onbewuste wil het kind waar jij zorg voor draagt dit besparen. Wanneer zo'n kindje verdrietig is, staat jouw innerlijk kind op. Je ziet jezelf reageren vanuit jouw oude pijn. Je voelt dat je het kind hier niet mee helpt maar je kunt ook niets anders bedenken. Je ervaart boosheid, verdriet en / of machteloosheid. Pas wanneer je zeggenschap neemt over jouw eigen kind stukken, kun je met volwassen ogen naar de behoefte van het kind buiten jou kijken.
Ervaring van een Pedagogisch Medewerker:
Toen Maaike bij ons op de groep kwam, klampte ze zich al snel aan mij vast. Ik was haar veilige haven. Vanaf het begin was er al die klik. Ik begreep Maaike en ze was bij mij 'veilig'. Maaike en ik waren een stel. Waar ik was, was Maaike en waar Maaike was, was ik. Mijn collega's probeerde me wel te vertellen dat dit niet goed was voor Maaike maar ik begreep niet waarom ze zo zeurden. Tot het moment dat Maaike naar een andere groep moest en ze zo hard huilde dat ik als het ware wakker werd. Waar was ik mee bezig geweest? Ik had Maaike beslist niet begeleid in haar zelfstandigheid. Nu pas begreep ik waar mijn collega's mij al die tijd voor waarschuwden. In gesprek met een coach kwam ik erachter dat ik mijn eigen onveiligheid van vroeger projecteerde op Maaike. Door de manier waarop ze zich aan mij vastklampte op haar eerste dag, werd er in mij een heel klein meisje wakker dat zich heel onveilig voelde in de thuissituatie. Ik verlangde toen naar een beschermende arm om mij heen en dat was precies wat ik Maaike aanbood. Maaike hoefde alleen maar even door haar eerste onzekerheid begeleid te worden, op een nieuwe plek, weg van mama. Ik kan nog steeds niet helemaal geloven dat ik me zo heb laten gaan.Â
Â
Hozzászólások